Chłopiec, który dorastał. 3

Nie mógł już wytrzymać tego wszechobecnego zapachu perfum. Kojarzył się mu z nią. Nie powinien o niej myśleć, tym bardziej że już był z inną. Niestety ona również używała Chanel Allure. Nie mógł złapać oddechu, przed oczami miał czarne plamy, które zajmowały coraz większą powierzchnię, sprawiały, że ledwo prawie nic nie widział. Płuca nie chciały przyjmować powietrza, coś ściskało go w gardle. Zwymiotował. Padł na podłogę i leżał pogrążony we własnej krwi z żył które sobie podciął. Obudził się następnego dnia. Nie leżał już na podłodze, ktoś wyniósł butelki po wódce, posprzątał wymiociny i krew, wyłączył muzykę... A może mu się to wszystko śniło? Nie. Bandaże na rękach przeczyły temu równie dobrze jak wciąż unoszący się w powietrzu zapach. Ten sam zapach, który czuł przed osunięciem się w ciemność za powiekami. Zignorował burczenie w brzuchu, kręcenie się w głowie. Potrzebował powietrza. Otworzył okno. Śnieg wsypał się do pokoju, zakrył jego nogi, zatopił obie ręce. Zaciągał się powietrzem, czystym i mroźnym. Chciał wrzeszczeć, wzdychać, śmieć się, płakać, całować, gryźć i łamać. Kości, serca, rzeczywistość. Któryś podmuch wiatru wprowadził do jego oka ciało obce zwane płatkiem śniegu. Poleciała łza - miała wytłumaczenie. Ale ani jedna więcej, bowiem więcej śniegu nie zatrzymało się na jego rzęsach. Opadł na podłogę, skulił w pozycji embrionalnej i zatopił paznokcie w skórze. Drapał do krwi, potem do żywego mięsa. Był wrakiem człowieka. Przestał się myć. Przestał pić. Nie pamiętał kiedy ostatnio coś zjadł. Bo zapach który kiedyś kochał, teraz miał inną postać. Używała go inna dziewczyna, ale ta nie zamierzała go uratować.